به گزارش خبرنگار ایلنا، سیاوش افضلی در نشست خبری امروز خود اظهار کرد: شرکت دخانیات ایران در یک دهه گذشته شرایط مناسبی نداشته است اما بر اساس اقداماتی که در سال 98 و 99 صورت گرفت این شرکت احیا شد و این اتفاق با تکیه بر توانایی‌های خود بوده است.

وی با اشاره به خصوصی سازی انجام شده در سال‌های گذشته گفت: بر اساس تصمیم غیرکارشناسی که گرفته شده شرکت دخانیات ایران متحمل هزینه زیادی شد اما امروز رویکرد متفاوت داریم و پذیرفته‌ایم که بر اساس بازار رقابتی کار کنیم.

افضلی با اعلام خبر تولید محصولات سلامت محور تصریح کرد: به دنبال تولید محصولات سلامت محور هستیم تا مصرف کننده آسیب کمتری ببیند. سال گذشته توافق خوبی با یک شرکت اروپایی در مورد محصولات سلامت محور داشتیم تا با استفاده از فیلترهای توسعه یافته بخش عمده‌ای از زیان‌های سیگار را کاهش دهیم.

وی افزود: در سال 99 نسبت به سال 98، 50 درصد افزایش تولید، 65 تا 70 درصد افزایش سهم در بازار و 23 درصد افزایش فروش داشته‌ایم. سمت و سوی شاخص‌ها در شرکت دخانیات ایران طی سال گذشته تغییر کرده و اعتماد به نفسی که از این شرکت گرفته شده بود احیا شد.

افضلی با اشاره به ارزش صنعت دخانیات خاطرنشان کرد: امروز ارزش صنعت دخانیات در ایران 40 هزار میلیارد تومان است که شامل بخش‌های مختلف مانند کشاورزی، عمل آوری، تولید و ... می‌شود. سهم شرکت دخانیات ایران از نظر ریالی از این ارزش حدود پنج درصد است. سهم بازار این شرکت نیز در سال 99، 14 درصد بود اما هزینه این صنعت را چه کسی می‌دهد همه قراردادهای کشاورزی بر عهده شرکت دخانیات است اشتغال نیز وضعیت مشابهی دارد، حلقه‌های سودده این شرکت به شرکت‌های خارجی داده شده اما حلقه‌هایی که هزینه‌بر است به شرکت دخانیات ایران سپرده شده است. چند درصد از مجموعه‌هایی که از صنعت دخانیات کشرو منتفع می‌شوند ایرانی هستند و چه میزان در این صنعت هزینه می‌کنند.

افضلی در ادامه بیان کرد: سیاست گذاری دخانیات بر عهده وزارت صمت است سیاست‌گذاری ها باید به شکلی باشد که زیرساخت‌ها و شرکت‌های ملی بیشترین بهره را ببرند من مخالف حضور شرکت‌های خارجی نیستم اما اولویت باید با زیرساخت داخلی باشد. میزان مصرف توتون داخلی را 40 درصد افزایش داده‌ایم و از کشاورزان در این مورد حمایت می‌کنیم. شرکت دخانیات با 12 هزار کارگر و کشاورز و همین طور بر عهده گرفتن خریداری همه توتون داخلی امکان رقابت ندارد، قرار بر این بود که خارجی‌ها در رده‌هایی فعالیت کنند که ما در داخل توان تولید آن را نداریم، اگر این صنعت سودده است هزینه هم دارد و دیگر شرکت‌ها به همان میزان سود می‌کنند باید هزینه هم پرداخت کنند.